Վիլյամ Սարոյան <>

Հեղինակը պատմվածքի սկզբից նշում է, որ այս պատմությունը հուսահատության անհետհեթության մասին է։ Բայց հյուսնը փրկվեց միայն բախտի բերմամբ։ Եթե թագավորը չմահանար, հյուսնը գլխից կզրկվեր։Իմ կարծիքով սխալ է վատնել ժամանակը խնջույք անելուն, եթե կա մի բան, որի պատճառով կարող ես պատժվել։ Կարծում եմ, որ այս դեպում հյուսնը պետք է աշխատեր ուժի ներածի չափով։ Եթե գոնե աշխատանքի մի մասը բերեր թագավորին, հնարավոր է, որ թագավորը նրան ներեր և աշխատանքը թողներ ավարտել աշխատանքը ավելի ուշ։Հուսահատությունը վհատությունն է, այն զգացմունքը, որը զգալիս թվում է՝ ոչ մի հույս չկա։ Հուսահատություն կարող է առաջանալ հիասթափությունից, զայրույթից, տխրությունից, ինչ-որ բանի կորստից և այլն։ Այս պատմվածքում հյուսնը հուսահատություն զգաց, քանի որ իր կյանքին մեծ վտանգ էր սպառնում։